O isə dedi: " Leylanın surətini sevmirəm ki mən."Leyla bir surət deyil, o sanki mənim əlimdə bir qədəhə bənzər bir varlıqdır. Mən o qədəhlə şərab içirəm. İndiki anda isə içib durduğum o şəraba aşiqəm. Siz sadəcə qədəhi görürsünüz, şərabdan isə heç xəbəriniz belə yoxdur.
Əgər mənə qızıllarla bəzənmiş və içində sirkə yaxud şərabdan başqa bir şey olan hər hansı bir qədəh təqdim etsəniz, mən könüllü olaraq həmin qədəhdən imtina edərəm. İçində şərab olan köhnə, sınıq bir qədəh həmin qədəhdən, hətta onun kimi yüzlərlə qədəhdən daha yaxşıdır.

    Fəqət qədəhi şərabdan ayırd edə bilmək üçün bir eşq, sevgi gərəkdir. Ac, on gün müddətində heç bir şey dadmamış biri ilə gündə beş dəfə yemək yemiş bir tox. İkisi də çörəyə baxar, amma tox çörəyin sadəcə zahirini , ac isə çörəyi deyil, canı görər, can kimi görünər ona çörək. Çünki çörək də qədəhə bənzər, dadı isə sanki içindəki şərabdır.
O şərab isə ancaq iştah gözləmə gözüylə görünə bilər. İndi iştahlan, surəti görmə, varlıq aləmində hər yerdə sevgiliyi gör. Bu insanların surəti də qədəhlərə bənzər. Bu bilgilər, hünərlər isə qədəhlərdəki naxışlardır. Ancaq qədəhlər sınan zaman naxışlardan əsər-əlamət belə qalmaz. Belə olan halda çarə qədəhlərdəki şərabla yanaşı, həmin şərabı içən və görən İnsandadır...